بررسی تطبیقی شرایط و آثار بیع در حقوق ایران و پیش نویس طرح مشترک مرجع (dcfr)

عقد بیع یکی از رایج ترین قراردادها هم در حقوق داخلی و هم در حقوق تجارت بین الملل بوده و علاوه بر جنبه نظری از کاربرد وسیعی در قلمرو تجارت برخوردار است. یکی از اسناد مهم بین-المللی که به قواعد قراردادها اختصاص داده شده است پیش نویس طرح مشترک مرجع ( dcfr ) است. از این رو در مجموعه حاضر سعی شده است وضعیت شرایط و آثار عقد بیع هم در حقوق ایران و هم در پیش نویس طرح مشترک مرجع (dcfr ) به طور کلی مورد بحث و بررسی قرار گیرد.در هر دو قانون مذکور عقد بیع وسیله ای برای انتقال مالکیت از شخصی به شخصی دیگر می-باشد. قرارداد یاد شده در حقوق ایران و پیش نویس مذکور به عنوان عقد معین محسوب می شود و دارای احکام و مقررات مخصوص به خود در قالب مواد قانونی می باشد. تعیین شرایط، آثار، تعهدات بایع و خریدار و همچنین تعیین ضمانت اجرا برای عدم انجام تکلیف نشان از توجه ویژه قانونگذار هر دو قانون مذکور به عقد بیع می باشد. همچنین از آنجاییکه در معاملات بین مردم، عقد مذکور بیشتر از عقود دیگر به چشم می خورد، موجب ایجاد انگیزه بیشتر برای قانونگذار شده است تا توجه ویژه ای به این نوع عقد داشته باشد. در نوشته حاضر هم به علت کابرد وسیعی که این عقد در جامعه داشته است، به مطالعه برخی از مواد قانونی بیع در حقوق ایران به صورت تطبیقی با پیش-نویس طرح مشترک مرجع پرداخته شده است.ساختار تحقیق فعلی متشکل از سه فصل می باشد که هر فصل ترکیب شده از مباحث و گفتارهای مختلف می باشد. فصل اول اختصاص به کلیات یافته شده است که در ابتدا برای روشن شدن مفهوم و برای جلوگیری از ا بهامات در مورد dcfr به بیان کلیاتی در باره ساختار آن و موضوعاتی که درباره آن در پیش نویس مذکور بحث شده است مبادرت گردیده است. در فصل دوم به تحلیل شرایط ایجاد عقد بیع یا همان شرایط تشکیل آن پرداخته شده است و نهایتاً در فصل سوم که فصل آخر این تحقیق می باشد آثار بیع در هر دو قانون بیان شده است